Toen Patrick me vroeg of ik interesse had om deel te nemen aan het lotgenotenweekend van Sensoa, was ik aanvankelijk niet zo enthousiast. Ik wist niet goed wat ik zou kunnen verwachten en of zoiets wel aan mij was besteed. Een volledig weekend doorbrengen met mensen die ik nog nooit had ontmoet en met wie ik behalve een positieve hiv-status misschien helemaal niks gemeen had, vond ik op het eerste gezicht niet erg aantrekkelijk.
Hier heb ik eigenlijk weinig zin in
Eerlijk gezegd maakte de gedachte zelfs onbehaaglijke gevoelens in me los. Mijn eerste reactie was er 1 van Hier heb ik eigenlijk weinig zin in. Wat moet ik daar in hemelsnaam vertellen? Ik heb helemaal geen behoefte om naar de verhalen en getuigenissen van andere lotgenoten te luisteren, laat staan de mijne met hen te delen.
Ik had ook mijn twijfels over de toegevoegde waarde van zo een weekend en vond dat ik wel betere dingen te doen had dan mijn tijd te spenderen aan het herop rakelen van misschien wel 1 van de meest ingrijpende gebeurtenissen uit mijn leven. 8 jaar na de feiten had ik nog steeds niet met andere seropositieven van gedachten gewisseld en kon ik me eigenlijk alleen maar een voorstelling maken van hoe zij hun status beleefden en er mee omgingen. De mijne er aan aftoetsen ging al helemaal niet.
Een mooi laagje stof over mijn diagnose
Omdat het er tot dan toe nooit van was gekomen om te praten, te luisteren of te delen, voelde ik na de uitnodiging van Patrick in eerste instantie weinig aandrang om het hiv-schuifje bij mezelf opnieuw open te trekken. Het was al die jaren dicht gebleven en ik vond dat dit beter ook zo bleef. De tijd had er een mooi laagje stof overgelegd en ik maakte mezelf wijs dat de wonden ondertussen wel waren geheeld.
Ik stond eigenlijk helemaal nergens
Niks was minder waar eigenlijk. Sinds het dramatische nieuws in 2009 was ik op de vlucht geslagen voor mezelf en was ik in een soort parallelle werkelijkheid gaan leven, steevast weigerend om mijn nieuwe situatie onder ogen te zien en heel waarschijnlijk ook met de bedoeling om de pijn een beetje te verzachten. Alleen moest ik na bijna een decennium van oorverdovend stilzwijgen met een zekere ontsteltenis vaststellen dat ik met bitter weinig in het reine was en gedurende al die tijd vooral heel veel had verdrongen. Ik stond helemaal nergens. Het resultaat van mijn koppige en constante weigering om de waarheid te onderkennen en met mezelf op stap te gaan, was ronduit bedroevend en omgekeerd evenredig met mijn doelstelling om innerlijk tot rust te komen. Daar slaagde ik nauwelijks in.
Ik besefte ook dat hoe langer ik zou doorgaan met mezelf voor de gek te houden, hoe dieper ik zou wegzinken in het moeras van het leugenachtige zelfbeklag waar ik ondertussen zo aan was gewend geraakt. Dit kon op deze manier niet verder. Er moest iets gebeuren.
Een uitgelezen kans?
Misschien was dit lotgenotenweekend wel een uitgelezen kans om van strategie te veranderen, de zaken eens ten gronde aan te pakken en terug te keren naar de plaatsen en gebeurtenissen die ik voor mezelf veel te lang verborgen had gehouden.
Diep vanbinnen wist ik dat een deelname aan zo een 3-daagse zonder meer de beste keuze was, maar ik had moeite met het zetten van de eerste stap. Ik voelde me een beetje zoals wanneer je op het punt staat een koud openluchtzwembad in te springen; je weet dat de eerste seconden wat hevig zullen zijn, maar ook dat het nadien allemaal wel zal meevallen.
Ik denk dat de gedachte dat ik me mezelf zou moeten blootgeven, me een zekere angst inboezemde. Ik wou vooral sterk zijn en helemaal niet kwetsbaar. Ik heb een verdomde hekel aan kwetsbaarheid. Ik was hiv-positief en zou dat voor de rest van mijn leven blijven. Een lotgenotenweekend zou daar niks aan kunnen veranderen.
Een belangrijke stap in mijn verwerkingsproces
Na het weekend ben ik inderdaad nog altijd hiv-positief. Daar is “surprise-surprise” geen verandering in gekomen. Dit wil helemaal niet zeggen dat ik niet in mirakels geloof. Die bestaan volgens mij wel degelijk, alleen was ik niet als seropositieve persoon naar Club Floreal in Blankenberge afgezakt met de bedoeling er als negatieve terug buiten te wandelen. Hoewel ik stiekem misschien ooit wel had gehoopt op een medisch wonder, was ik vooralsnog niet in staat om de universele wetten van de fysica naar mijn hand te zetten.
Dat soort unieke gaven waren helaas niet aan mij besteed. Een potentieel onwaarschijnlijke genezing lag ook helemaal niet aan de basis van mijn beslissing om uiteindelijk toch deel te nemen aan het weekend. Ik was op de uitnodiging van Patrick ingegaan omdat ik intuïtief aanvoelde dat het samenzijn met lotgenoten wel eens een belangrijke stap voorwaarts zou kunnen betekenen in mijn verwerkingsproces dat zich al jaren in een ongemakkelijke status quo bevond. Ik was op zoek naar klankborden, ventilatiekanalen en vooral pistes die me zouden kunnen helpen om eerlijker, oprechter en zuiverder met mezelf te kunnen omgaan.
Delen van ervaringen
Het delen van ervaringen met personen die een soortgelijke gebeurtenis hadden doorgemaakt, leek misschien toch niet zo een slecht idee, vooral als dit zou kunnen gebeuren in een ruimte waarvan je van tevoren met zekerheid kon aannemen dat ze oordeelvrij en begripvol was ingericht. Ik was me er wel van bewust dat geen enkele van die ervaringen de mijne zouden zijn en dat het er met andere woorden zou op aankomen om niet alleen zélf te praten en te ventileren tijdens die 3 dagen, maar ook actief te luisteren en vooral niet in mijn persoonlijke leefwereld te blijven hangen. Alleen op die manier dacht ik meer inzicht te kunnen verwerven in mijn eigen diagnose en verwerkingsproces.
Evenwichtige mix
En als het gaat over deze zoektocht, dan ben ik inderdaad niet bedrogen van het weekend terug gekeerd. Integendeel zelfs, zowel de verrijkende groepsgesprekken, waar elke lotgenoot ook individueel aan bod kwam en die vaak werden gespijsd met heel interessante feedback van vooral Sensoa-medewerkers, als de uitgebreide momenten van ontspanning, in de refter, de cafetaria of tijdens een wandeling op het strand, droegen bij tot een evenwichtige mix die alle deelnemers op een mooie en ongedwongen manier dichter bij elkaar bracht. En toen ik op zondag aangenaam verzadigd opnieuw huiswaarts reed, voelde ik me vrijer en lichter, alsof een loodzware torso na 8 lange jaren eindelijk van mijn schouders was gevallen. Ik wist dat dit een bijzonder moment was. Een overwinning op mezelf.
Het lotgenotenweekend had een meerwaarde
Wat ik bij aanvang nog in twijfel had getrokken, was nu ontegensprekelijk bevestigd. Het lotgenotenweekend had wel degelijk een meerwaarde. En als er iets is dat ik had geleerd, dan was het om mijn eigen situatie te relativeren en het besef dat ik me eigenlijk helemaal niet hoef te schamen.
Intussen besef ik ook steeds meer dat kwetsbaarheid geen teken van zwakte is, maar een kracht en juist de weg naar moed, betrokkenheid en betekenisvolle verbindingen.
Ik kan mezelf opnieuw recht in de ogen kijken
Ik wil en kan helemaal geen uitspraken doen over de mogelijke impact van dit weekend op de andere deelnemers, maar dat het op mij een onmiskenbaar positieve invloed heeft gehad, staat buiten kijf. De manier waarop ik naar mijn hiv-status kijk, is fundamenteel en voor goed veranderd. En al is de weg naar volledige aanvaarding dan misschien nog niet helemaal ten einde, dit weekend was een grote stap vooruit. Voor het eerst in heel erg lange tijd kan ik mezelf opnieuw recht in de ogen kijken en er met een gerust gemoed op vertrouwen dat het pad dat ik ben ingeslagen wel degelijk het juiste is. En daar kan ik alleen maar dankbaar voor zijn.
